Urządzenia na place zabaw często popularnie nazywamy zabawkami. Wydawałoby się, że dziecięce zabawki są idealnym źródłem inspiracji przy tworzeniu placów zabaw. Tymczasem pojawiają się bardzo rzadko. O dawnym zabawkarstwie i placu zabaw inspirowanym tradycyjnymi zabawkami rozmawiam z Katarzyną Piszczkiewicz – pomysłodawczynią Parku Doświadczeń Kulturowych.
Notatki do odcinka
Zabawkarstwo nigdy nie stanowiło osobnego rzemiosła. Traktowane było raczej jako sposób na dorobienie sobie w czasie zimowych miesięcy. Zabawki sprzedawano na jarmarkach i odpustach, a od połowy XX w. również dostarczane do Cepelii. Największy z nich to krakowski Emaus, który obywa się zawsze w poniedziałek wielkanocny. Tworzone zabawki miały charakter produkcji seryjnej – używano szablonów, według których wycinano lub rzeźbiono wiele jednakowych produktów. Zabawki często malowane były na żywe kolory.
W Muzeum Etnograficznego w Krakowie znajdziemy wiele artefaktów związanych z zabawą, ale taką domową – domino, pluszowy miś, pudełko ze żmijką, grzechotki, lalki i instrumenty. Są również przedmioty służące do zabawy na zewnątrz – piłka, łyżwy, proca, drezyna-tandem (!) i mój ulubiony – rower do zjeżdżania z górki.
Od dawna interesują mnie dawne rzemiosła. Projektując place zabaw czerpię inspirację z hafciarstwa czy tkactwa. Fascynują mnie ceramiczne rzeźby, knitt graffiti czy park makramowy. O tych i innych inspiracjach piszę w książce Kuchnia błotna. 20 przepisów na naturalne place zabaw.
Linki
Zabawkarstwo. Zabawy i zabawki w kolekcji MEK
Parki doświadczeń kulturowych w Krakowie
Park doświadczeń kulturowych w Nowym Sączu
Francuskie place zabaw inspirowane kulturą
Duńskie place zabaw inspirowane kulturą
Projekt MEK Rzemiosło 2.0. Rzemieślnicy – naturalni sprzymierzeńcy projektantów
Etnodizajn Festiwal
Zdjęcia Parku Doświadczeń Kulturowych na Plantach
Plac zabaw na temat (052)
Żywa Architektura. Rozmowa z Anną Jach-Falkiewicz (020)
