Rok 1947. Amsterdam. Ko Mulder wychodzi ze swojego mieszkania na Bartelmanplein. Obserwuje małą dziewczynkę, która przez długi czas w skupieniu bawi się tym, co znajdzie. Szczególnie zajmuje ją kupka piasku przy drzewie. Przybiega pies i załatwia się, pozbawiając dziecko jedynego miejsca do zabawy.
Notatki do odcinka
„Jak daleko nam do wielkich idei realizowanych przez CIAM” myśli Mulder i udaje się do Departamentu Rozwoju Miasta, gdzie zajmuje kierownicze stanowisko. W gronie współpracowników rzuca pomysł, aby stworzyć w tym miejscu plac zabaw. Do tej pory w Amsterdamie było tylko kilka zamkniętych klubów dziecięcych, do których wstęp mieli jedynie członkowie. Byłby więc to pierwszy publiczny plac zabaw. Aldo van Eyck zgłasza się na ochotnika, a ich przełożony – Cornelis van Eesteren – wyraża zgodę na ten eksperyment. Tak powstał pierwszy z 734 placów zabaw zaprojektowanych przez van Eycka w Amsterdamie w latach 1947-1978. Mimo swojej skromnej formy miejsce spotkało się z ogromnym zainteresowaniem. Mieszkańcy sąsiednich i dalszych kamienic zaczęli słać do wydziału miasta prośby o kolejne place zabaw. Van Eyck przeczesywał miasto w poszukiwaniu kolejnych miejsc.
Linki
Preteksty do zabawy w przestrzeni miejskiej. Rozmowa z Mają Brzozowską-Brywczyńską (056)
Nowa książka
To jest seria promująca książkę Jeśli nie plac zabaw, to co?
